Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 Who are you really?

Ga naar beneden 
2 plaatsers
AuteurBericht
Samuel K. Roth

Samuel K. Roth


Aantal berichten : 7
Registratiedatum : 07-09-13

Karakter kaart
Age: 18 Years
Love:

Who are you really? Empty
BerichtOnderwerp: Who are you really?   Who are you really? I_icon_minitimeza sep 07, 2013 11:28 pm


Scars have the strange power, to remind use that the past is real.



Samuel

Oh man wat was het koud. Sam was iemand die het niet snel koud had, maar toch deze avond bracht hem tot het uiterste. Hij sloeg zijn jas over zijn armen, en deed hem dicht, waarna hij een muts op zijn hoofd deed. Tijd om in de spiegel te kijken had hij niet. Hij sprintte de deur uit, die hij met een klap dicht smeet. Shit zijn sleutel vergeten. ’Godver..’ Naja dat was een zorg voor later. Hij moest eerst maar eens op tijd op zijn werk proberen te komen. Eigenlijk kwam Sam altijd te laat, naja meestal dan. En hij wist dat zijn baas het deze keer niet door de vingers zou zien als hij te laat kwam. En eerlijk gezegd kon hij het zichzelf ook niet echt veroorloven. Zijn baas was een aardige kerel, iemand die veel accepteerde en met wie hij goed overweg kwam. En hij zou zich zeker schuldig voelen als hij te laat zou komen. Samuel dribbelde het oprit op en nam op de zadel van zijn motor plaats, zijn helm deed hij snel over zijn muts heen. Hij startte het voertuig en scheurde de straat uit, richting het centrum. Even nam hij een blik op zijn klokje, nog 2 minuten. En het was minstens nog 5 minuten rijden. ’Fuckk’ Hij remde af voor het stoplicht dat op rood sprong. Nu kon hij het wel vergeten, maar hij gaf niet op. Dan zou hij maar wat meer gas moeten geven. Toen het licht groen kleurde schoot hij over het asfalt. Met zo ongeveer 190 km per uur. Als er nu een politie reed was hij niet alleen aangehouden voor de hard rijden, maar ook zijn rijbewijs en hoogs waarschijnlijk zijn baan kwijt. Hij nam een scherpe bocht naar links, waarbij hij iets gas terug nam. Eenmaal de bocht door liet hij de rem los, en bracht hij zijn voet op het gaspedaal. Hij haalde wat auto’s in, en passeerde de drukke straten van Atherny. Samuel zelf was niet in Ierland geboren, zijn ouders waren Amerikaans, waar hij ook jaren geleefd heeft. Maar na het tragische einde van zijn ouders is hij naar Ierland gegaan, het voelde goed die tijd. Ook al kende hij Ierland niet, het was een gevoel dat hij had. En het beviel hem wel, al werd hij niet altijd geaccepteerd door zijn Amerikaanse manier van praten. Niet dat het hem veel uitmaakte. Samuel remde af en reed in gepaste snelheid een drukke winkelstraat door. Bij de bar waar hij werkte remde hij af, waarna hij afstapte en zijn motor naar achter bracht. Hij viste de sleutel uit zijn zak en kwam via de achterdeur naar binnen. De bar waar hij werkte, lag verborgen in een steegje. Een plek waar alleen mensen, en voornamelijk vampiers kwamen die wisten dat deze bar bestond. Hoe hij hier terecht is gekomen is een lang verhaal. Samuel smeet de deur dicht gooide zijn tas in een hoek, hing zijn jas op. En deed zijn broekschort aan. Muziek kwam hem tegemoet toen hij de leefruimte in liep. Een aantal collega’s begroette hem met een schouderslag of een glimlach. Zijn baas bekeek hem kort en bedenkelijk waarna zijn ogen naar de klok vlogen, Samuel lachte spijtig. Zijn baas knikte enkel afkeurend waarna hij verder ging met zijn werk. Samuel probeerde het te negeren en ging het werk. Hij nam bestelling op, maakte drankjes praatte met wat klanten en nam geld aan. Hij hielt van zijn baan. Het sociaal zijn, nieuwe mensen ontmoeten. Gek genoeg had hij veel vrienden, maar nog geen vriendin. En daarvan was hij de enige in zijn vrienden groep. Na zo’n paar uur flink te hebben doorgewerkt, kwam Darren naar hem toe die hem aanbood om even een pauze te nemen. Hij was waarschijnlijk toch al bijna klaar, maar even een frisse neus halen kon geen kwaad. Hij nam de deur via achter, en stapte naar de buiten. Hij was even vergeten dat het zo’n -13 was. Maar door de hitte binnen was het wel verkoelend. Hij leunde met zijn rug tegen de wand van de steeg, en liet even de rust tot hem komen.

words: 689 | tag: Open || Aubree