Onderwerp: Who are you really? za sep 07, 2013 11:28 pm
Scars have the strange power, to remind use that the past is real.
Samuel
Oh man wat was het koud. Sam was iemand die het niet snel koud had, maar toch deze avond bracht hem tot het uiterste. Hij sloeg zijn jas over zijn armen, en deed hem dicht, waarna hij een muts op zijn hoofd deed. Tijd om in de spiegel te kijken had hij niet. Hij sprintte de deur uit, die hij met een klap dicht smeet. Shit zijn sleutel vergeten. ’Godver..’ Naja dat was een zorg voor later. Hij moest eerst maar eens op tijd op zijn werk proberen te komen. Eigenlijk kwam Sam altijd te laat, naja meestal dan. En hij wist dat zijn baas het deze keer niet door de vingers zou zien als hij te laat kwam. En eerlijk gezegd kon hij het zichzelf ook niet echt veroorloven. Zijn baas was een aardige kerel, iemand die veel accepteerde en met wie hij goed overweg kwam. En hij zou zich zeker schuldig voelen als hij te laat zou komen. Samuel dribbelde het oprit op en nam op de zadel van zijn motor plaats, zijn helm deed hij snel over zijn muts heen. Hij startte het voertuig en scheurde de straat uit, richting het centrum. Even nam hij een blik op zijn klokje, nog 2 minuten. En het was minstens nog 5 minuten rijden. ’Fuckk’ Hij remde af voor het stoplicht dat op rood sprong. Nu kon hij het wel vergeten, maar hij gaf niet op. Dan zou hij maar wat meer gas moeten geven. Toen het licht groen kleurde schoot hij over het asfalt. Met zo ongeveer 190 km per uur. Als er nu een politie reed was hij niet alleen aangehouden voor de hard rijden, maar ook zijn rijbewijs en hoogs waarschijnlijk zijn baan kwijt. Hij nam een scherpe bocht naar links, waarbij hij iets gas terug nam. Eenmaal de bocht door liet hij de rem los, en bracht hij zijn voet op het gaspedaal. Hij haalde wat auto’s in, en passeerde de drukke straten van Atherny. Samuel zelf was niet in Ierland geboren, zijn ouders waren Amerikaans, waar hij ook jaren geleefd heeft. Maar na het tragische einde van zijn ouders is hij naar Ierland gegaan, het voelde goed die tijd. Ook al kende hij Ierland niet, het was een gevoel dat hij had. En het beviel hem wel, al werd hij niet altijd geaccepteerd door zijn Amerikaanse manier van praten. Niet dat het hem veel uitmaakte. Samuel remde af en reed in gepaste snelheid een drukke winkelstraat door. Bij de bar waar hij werkte remde hij af, waarna hij afstapte en zijn motor naar achter bracht. Hij viste de sleutel uit zijn zak en kwam via de achterdeur naar binnen. De bar waar hij werkte, lag verborgen in een steegje. Een plek waar alleen mensen, en voornamelijk vampiers kwamen die wisten dat deze bar bestond. Hoe hij hier terecht is gekomen is een lang verhaal. Samuel smeet de deur dicht gooide zijn tas in een hoek, hing zijn jas op. En deed zijn broekschort aan. Muziek kwam hem tegemoet toen hij de leefruimte in liep. Een aantal collega’s begroette hem met een schouderslag of een glimlach. Zijn baas bekeek hem kort en bedenkelijk waarna zijn ogen naar de klok vlogen, Samuel lachte spijtig. Zijn baas knikte enkel afkeurend waarna hij verder ging met zijn werk. Samuel probeerde het te negeren en ging het werk. Hij nam bestelling op, maakte drankjes praatte met wat klanten en nam geld aan. Hij hielt van zijn baan. Het sociaal zijn, nieuwe mensen ontmoeten. Gek genoeg had hij veel vrienden, maar nog geen vriendin. En daarvan was hij de enige in zijn vrienden groep. Na zo’n paar uur flink te hebben doorgewerkt, kwam Darren naar hem toe die hem aanbood om even een pauze te nemen. Hij was waarschijnlijk toch al bijna klaar, maar even een frisse neus halen kon geen kwaad. Hij nam de deur via achter, en stapte naar de buiten. Hij was even vergeten dat het zo’n -13 was. Maar door de hitte binnen was het wel verkoelend. Hij leunde met zijn rug tegen de wand van de steeg, en liet even de rust tot hem komen.
words: 689 | tag: Open || Aubree
Aubree Athery
Aantal berichten : 22 Registratiedatum : 07-09-13 Woonplaats : //
Onderwerp: Re: Who are you really? zo sep 08, 2013 9:30 am
Aubree was al een tijdje haar huis niet uitgekomen en ze koos natuurlijk weer de perfecte avond , koud en kill. De rillingen liepen haar al op de rug naar boven. Ze had gewoon even zin om naar een bar of kroeg te gaan en ze wist wel een leuk plekje, het was niet heel ver van haar huis vandaan. Ze pakte haar dikke winterjas van de kapstok, trok hem aan, pakte haar sleutels en liep naar buiten. "Pff." Ze keek om haar heen, ze had geen zin om vrienden tegen te komen ze wou gewoon even zelf opstap. Er lekker tussen uit knijpen. Ze liep over de donkeren straten van Atherny. Ze moest een eindje lopen om bij haar favoriete kroeg te komen, het was daar vaak erg gezellig. Muziek, leuke mensen. Genoeg redenen om er vanavond heen te gaan. Aubree had een leger groene jas aan met bont, een zwarte strakke broek. All star gympen, en haar lievelings trui in het robijnrood. Haar golvende lang haar waaide door de wind. En daar was het, haar kroeg, ze had hier nog nooit vrienden mee naar toe genomen dus ze was ook niet bang om iemand tegen te komen. Ze liep de kroeg binnen, regelrecht naar de bar toe. Ze keek even om haar heen om zeker te weten dat hier niemand was. Ze zag ook geen bekende gezichten dus ze kon zich rustig door de menigte heen wringen. Ze stond bij de bar, ging op een kruk zitten en wachte tot iemand haar zou bedienen.
Onderwerp: Re: Who are you really? za sep 14, 2013 12:42 am
Scars have the strange power, to remind use that the past is real.
Samuel
Het was tijd om terug te gaan. Mensen moesten geholpen worden, en zijn baas zou het niet waarderen als hij te lang weg zou blijven. Samuel trok de deur achter zich dicht toen hij naar binnen was gegaan. De harde muziek maakte hem duidelijk dat het weer tijd was om aan het werk te gaan. Gelukkig was hij bijna klaar, nog een uurtje, waarschijnlijk zou het iets uitlopen. Toen hij aan de bar arriveerde nam hij het werk van Darren over. ’Het is rustig.. Ik denk dat we zo wel dicht kunnen gaan’ Samuel knikte naar zijn collega en vriend, ’Bespreek jij het met.. je weet wel’ Daarma bedoelde hij de baas. Samuel probeerde er onderdoor te komen om een gesprek aan te gaan. En dat begreep Darren wel, hij wou immers ook niet dat hij ontslagen werd. Darren knikte en verdween naar achter. Samuel keek de kroeg door, en zag dat het inderdaad rustig was. Er waren nog wat oudere mannen die aan de bar zaten te kletsen, en wat jonge koppels bij het raam die samen nog een laatste drankje namen. Samuel nam een doekje van de bar en liep naar voren, waarna hij de tafels afnam en zorgde dat alles er weer knap uitzag. Eenmaal klaar verdwenen ook de meeste mensen, enkel nog wat mannen bleven aan de bar zitten. Maar die zaten ook te wachten op de rekening, die Darren op zich nam. Samuel vond zijn plek terug achter de bar. Plots zag hij vanuit zijn ooghoek een meisje zitten. Die hem gek genoeg nog niet eerder was opgevallen. Ze zag er immers niet verkeerd uit. Samuel ging voor haar staan, en lachte daarbij vriendelijk. ’Wat kan ik voor je inschenken?’ Vroeg hij, ook al zouden ze bijna dicht gaan. Hij kon iemand zoals haar niet zomaar wegsturen. Opvallend waren haar heldere blauwe ogen en donkere haren. Iemand voor hij zeker zou kunnen vallen. Maar uiterlijk zij tegenwoordig niks meer. Innerlijkheid was veel belangrijker.
words: 689 | tag: Open || Aubree
Aubree Athery
Aantal berichten : 22 Registratiedatum : 07-09-13 Woonplaats : //
Onderwerp: Re: Who are you really? za sep 14, 2013 11:42 pm
Aubree keek om haar heen. De laatste paar mannen en vrouwen liepen naar buiten nadat ze de rekening hadden gekregen en betaald. Ze wachtte tot zij werd bediend. Aubree was altijd een beetje te laat, vaak kwam dat doordat ze van het nacht leven houd. Al haar vrienden gingen vaak elf uur de deur uit en gingen dan vijf uur naar huis, stonden dan op om negen uur, ontbeten en gingen weer door. Aubree had het haar een beetje laten veranderen. Ze had nu werk dus kon ze het niet meer doen, daarom ging ze vaak één uur naar huis. Toen er een barman voor haar kwam staan, bekeek ze hem even. Blond haar, nog best wel jong maar kon voor hetzelfde geld even oud zijn als Aubree. 'Wat kan ik voor je inschenken?’ Vroeg hij beleefd. Een vriendelijke lach verscheen. Aubree keek hem aan met een lach. "Graag een wit wijntje graag." Aubree had niet echt zin in een biertje. Ze was hier toch alleen, dus nu dronken worden is niet leuk. De drie oude mannen naast haar kregen de rekening. Ze lachte. Aubree glimlachte er toen automatisch van. Aubree hoorde het liedje Drive by van Train. Ze keek weer even om haar heen. Steeds meer mensen stroomde naar buiten, het was vast bijna sluit tijd. Ze ging ook maar één drankje doen en daarna waarschijnlijk op strand zwerven, omdat ze thuis toch niks te doen heeft. Haar vrienden kring was uit elkaar gegaan omdat we vaak ruzie kregen, en veel werkte s'avonds. Ze keek op haar witte Iphone, maar niemand had haar wat gestuurd. Heel laat was het ook niet. Ze zuchtte.