Vocal Trance.

Een koude wind streek door haar sneeuw witte haren, haar gladde porseleinen huid nog witter. Haar grote donkere ogen zochten naar een beeld, een vast beeld om zich aan vast te houden. Ze zag alles, zo veel, maar niet het gene wat ze zocht. Dany verplaatste haar gewicht meer op de diepte van haar voet palmen, zodat ze perfect neer hurkte en haar ogen meer ruimte kon geven. Daenerys focuste zich op haar ruik vermogen, er leken nog meer geuren te zijn dan beelden. In de begin periode, toen ze net vampier was, dacht ze dat ze gek werd. Maar ze had nu jaren ervaring, en ze wist zich in te houden in het bij zijn van mensen. Ze moest wel, want Dany haatte het als ze de moord van een onschuldig wezen op zich had. Alleen slechte mensen verdiende het, ook al deed ze dat ook niet graag. Plots een geur, Daenerys werd uit haar gedachte gesleurd en haar ogen schoten naar een jonge man die tussen wat steegjes slenterde. Hij rook naar drank, en hij was bezweet en vies. Maar boven de vieze sterke lichaamsgeur, rook Dany alleen maar de warme geur van bloed. En boven dat hoorde ze zijn hard kloppen, evenals de aderen die als wegen door zijn lichaam liepen. Nog heel even bleef ze gehurkt zitten toekijken hoe haar doelwit zich als een zak verplaatste, vervolgens spande ze ligt haar spieren aan en kwam ze omhoog om haar prooi te volgen. Ze rende geruisloos over de daken, als een kat verborgen in de nacht. Toen ze dichterbij was gekomen, maakt ze een geluid zodat ze de aandacht had. Al was ze wel nog steeds onzichtbaar voor zijn mensen ogen. De jongen keek om hoog, opzoek naar wat het geluid veroorzaakt zou kunnen hebben. Toen hij niks zag wou hij zich weer omdraaien, maar nog voordat hij in beweging kon komen sprong Daenerys van het dak en lande ze soepel op haar voeten. Haar lange witte haren, bewogen op een natuurlijke manier mee met haar bewegingen. Het bovenste gedeelde van haar haar was ingevlochten. Voor de rest droeg ze een donkere blauwe jurk, die haar slanke lichaam bedekte. Boven de kleine inkijk van haar borsten hing een ketting, met het lava steen van de toendra draak. Iets wat ze van haar moeder had gekregen. Dany ademde niet. De jongen keek geschrokken, maar ook opgewonden door haar schoonheid. Iets wat lomp kwam hij dichterbij, waarbij Dany een stap achteruit zette. ’Kom hier schoonheid, kom hier zodat ik je wat beter kan bekijken?’ Dany keek bevuilt door de stank, maar ook wild door de geur van bloed. Ze naderde de man en greep hem bij zijn keel zodat hij geen geluid kon maken. Zonder een enig word te zeggen bracht ze haar mond bij zijn nek, en ontdeed ze hem van zijn bloed. Als volgt liet ze het dode slappe lijk op de grond vallen, mensen zouden denken dat hij zich dood gedronken had. De kleine gaatjes bij zijn nek zouden ze niet eens opvallen. Een dode was niks nieuws in Venetië. Net zo geruisloos als dat ze was gekomen verliet ze de jongeman weer, deze keer was hij dood. Via de daken liep ze dieper de stad in, met een ligt spijt gevoel dat waarschijnlijk nooit weg zou gaan.