The Morning Afterlife

Zacht zuchtte Damian. Hij hield de doos die hij in zijn handen had goed vast en sjouwde die mee naar de keuken. Dat verhuizen was helemaal niets voor hem. Veelste veel gedoe en hij moest zoveel dingen regelen dat hij langzaam gek was geworden. Gelukkig was het voor vandaag voor het laatst. Hij zetten de doos op de grond en rekte zich even uit. Hij was verbaasd dat het huis al vol stond met meubels. Het was niet echt Damian zijn smaak, maar het waren toch spullen van zijn voorouders. Hij had in het huis nog niet heel veel gedaan. Hij was ook nog meer bij zijn oude huis geweest dan dat hij hier was geweest. Hij vond het toch wel heel erg vreemd. Hij was vanochtend bij zijn oude huis om al het laatste in te pakken. Ook had hij zijn sleutels terug gegeven aan zijn huur baas. Hij kon het nu niet meer zijn huis voelen. Hij beet zachtjes op zijn onderlip terwijl hij even om zich heen keek. Dit voelde nog niet als zijn huis, waarschijnlijk omdat er te veel mensen hier voor in hebben gewoond en het hun huis hadden gemaakt. Zijn oude huis was zijn plek en daar kon hij alles doen wat hij wilde. Dat moest hier nog gebeuren. Hij pakte een glas uit een van de dozen die op het aanrecht stond. Hij moest ze nog allemaal uit pakken en in de kastjes neer zetten. Al moest hij die eerst schoonmaken, als hij iets niet leuk vond was het schoon maken. Maar hij kon ze ook niet zo in de kastjes zetten. Hij trok een van de kastjes open en trok meteen een vies gezicht toen hij de stof laag er in zag liggen. Hij had de afgelopen weken alleen maar fast food of afhaal gegeten en blikjes drinken gedronken omdat hij nog geen glazen had. Hij sloeg het kastje weer dicht en deed de kraan open om het glas vol te laten lopen met water. Met snelle teugen dronk hij het glas leeg en zetten hij die weer op het aanrecht. Hij zetten de andere glazen ook op het aanrecht en liet de gootsteen vol lopen met warm water. Ergens uit de dozen wist hij ook nog afwasmiddel vandaan te halen en spoot wat van het spul in de gootsteen. Het schuim kwam al te voorschijn en een glimlach verscheen op het gezicht van Damian. Toen hij vroeger afwaste met zijn moeder hadden ze altijd een schuim gevecht. Hij deed de kraan weer dicht en stak zijn vingers in het water. Hij haalde die ook weer heel snel uit het water omdat het water gloeiend heet was. Hij schudden lichtjes zijn hoofd en liep daarna de keuken uit. Er stond nog een doos buiten bij de voordeur. Daar zaten de laatste spullen in die bij de keuken hoorde. Hij stapte naar buiten toe en pakte de doos op. Hij keek even om zich heen voordat hij naar buiten liep. De buurt was zo sjiek dat hij bijna bang was dat mensen nogal vreemd naar hem zouden gaan kijken. Hij was maar een simpele barman die een huis geërfd had. De ene kant van de straat was helemaal leeg, er gebeurde hier niet veel volgens Damian. De andere kant van de straat liep een persoon. De persoon was nog te ver weg om duidelijk te kunnen zeggen hoe die er uit zag. Damian was toch wel wat nieuwsgierig, misschien was het een van zijn buren. Toen de persoon dichterbij kwam zag Damian dat het een meisje was. Misschien iets jonger dan hij of van dezelfde leeftijd.
"Goeie middag." Zei Damian toen het meisje op gehoor afstand was. Hij bleef nog heel even staan, misschien dat hij wel even een praatje met haar kon maken.

Damian had van buiten de laatste verhuisdoos gepakt en wilde zich om draaien om weer naar binnen te gaan. Maar hij werd tegen gehouden omdat er iemand over straat liep. Hij was gewoon heel nieuwsgierig wie het kon zijn en of diegene hier ook in straat woonde. Toen het meisje dichterbij kwam begroette Damian haar vriendelijk. Hij hoopte dat hij misschien een kort praatje met haar kon maken, dan kende hij in elk geval al een iemand hier in het dorp."goeie middag, jij bent de nieuwe buurman toch? Wel grappig ik woon gelijk naast je haha." Een glimlach verscheen op het gezicht van Damian. Hij keek even naar het huis dat naast hem stond. Hij had in elk geval een aardige buurvrouw. In elk geval leek ze heel aardig.
"Ja klopt, ik ben hier vandaag officieel gaan wonen." Zei Damian. Vandaag was zijn andere huis niet meer van hem en moest hij dit zijn huis gaan noemen. Hij keek even achterom naar zijn eigen huis. Het was echt groot. Veelste groot voor hem alleen. Maar ja, daar zou hij ook wel aan gaan wennen. "Ik ben trouwens Aubree Athery." Damian had graag zijn hand uit willen steken om haar de hand te schudden. Maar de verhuisdoos was nog al zwaar, daardoor kon hij niet haar hand schudden. Gelukkig had ze die ook niet uit gestoken anders zou dat wel heel awkward zijn.
"Damian Auditore." Zei hij met een glimlach. Hij bereidden zich al voor op de vraag of hij Italiaans was. Die vraag had hij al zo vaak gehoord in zijn leven. Hij was maar voor de helft Italiaans, zijn vader was Italiaans en zijn moeder Iers.
"Heb je zin om iets te komen drinken?" Vroeg Damian aan Aubree. "Het is nog niet helemaal aangekleed binnen en alles is ook nog niet uitgepakt." Verontschuldigde Damian zich voor  de troep in huis. Hij wilde Aubree wel beter leren kennen, het is altijd leuk om leuke buren te hebben en Aubree leek wel ongeveer van zijn leeftijd. Dat is toch wel prettig, hij was bang dat hij tussen allemaal oude mensen zou komen te wonen.
"Woon je hier alleen?" Vroeg Damian, hij liep een stukje naar achteren om ruimte te maken voor Aubree voor als ze zijn aanbod aannam en zij hem iets kwam drinken. Damian leek het nogal eenzaam hier zo alleen te wonen. Maar misschien wende het wel, of misschien waren de mensen die hier woonde heel erg begaan met elkaar waardoor je niet zo alleen voelde.

Occ: Sorry dat hij zo kort is, zal bij de volgende beter mijn best doen c:

Damian stond nog steeds met die doos in zijn handen terwijl hij een kort gesprek was begonnen met buurmeisje. Het begon langzaam aan nog al zwaar te worden dus vroeg Damian maar of Aubree het leuk vond om even wat te komen drinken bij hem. Meteen verontschuldigde hij zich voor zijn huis omdat het nog niet helemaal af was. Maar dat leek voor Aubree geen probleem. "Haha maakt niet uit hoor ik zie dat je nog bezig bent met alles naar binnen sjouwen, begrijp ik het wel. Ik zou je desnoods kunnen helpen met uitpakken, ik heb verder toch niks te doen." Damian glimlachte en knikte meteen.
"Als je het niet erg vind mag je altijd helpen. Is wel gezellig eigenlijk." Zei Damian met een glimlach. Hij had er nog al tegen op gekeken om het hele huis in zijn eentje aan te kleden. Het was nog al groot en hij was niet zo heel goed in alleen zijn. Hij wist dan nooit zo goed wat hij moest doen. Meestal verveelde hij zich dan ook een beetje achter zijn laptop, de meeste mensen waar hij mee bevriend was waren dan niet online omdat ze aan het werk zijn of op school waren. Damian werkte vooral veel 's avonds en 's nachts in cafés. Hij had daar ook al voor gezorgd, er was een café in het dorp die nog voor 's avonds een personeelslid nodig hadden en Damian was eigenlijk meteen aangenomen omdat ze hem heel aardig vonden en leuk in het team vonden passen. Daar was hij wel heel blij mee dat hij niet buiten het dorp of zo hoefde te werken.
Damian was naar binnen gelopen en had de doos op het aanrecht gezet. Daarna maakte hij ruimte voor Aubree om aan de keukentafel te kunnen zitten. Damian had gevraagd aan Aubree of ze hier alleen woonde. "Uhm, ja nu al een tijdje. Mijn vriendenkring is een beetje uit elkaar gevallen nadat er veel koppels ruzie kregen. Daarom heb ik niet veel mensen meer om mee rond te hangen, of dat een vriend of vriendin bij me kwam wonen. Maar ook moet ik veel werken om de huur te betalen en ik heb niet het leukste baantje." Hij vond het vervelend om te horen dat haar vriendenkring uit elkaar was gevallen. Damian had het ook een keer meegemaakt, toen was er tussen een hoop vrienden van hem ook ruzie omdat er een keer op een feestje iets was gebeurd tussen twee mensen en iedereen was partij aan het kiezen en Damian deed daar niet aan mee en toen verloor hij een hoop vrienden. Maar gelukkig was Damian niet een moeilijk persoon en kon hij gemakkelijk snel vrienden maken. Hij was dan ook zo'n persoon die overal tussen paste. Hij had zijn eigen persoonlijkheid en eigen smaak in muziek, kleding enz. Maar hij stond altijd overal voor open waardoor hij altijd over tussen paste omdat hij met iedereen wel een praatje kon maken.
"Vervelend om te horen." Zei Damian tegen haar. Het was gewoon niet fijn, ook niet als je niet eens een leuke baan heb.
"Waar werk je dan?" Vroeg Damian, niet dat hij daar een oordeel over kon vellen, hij kende hier nog niets qua werk behalve zijn eigen café waar hij nu werkte.
"Wat wil je drinken trouwens? Ik heb niet veel in huis, maar wel iets fris zoals Cola of zo en ik heb koffie in huis." Hij had ondertussen de koelkast open getrokken waar een fles cola en een pak melk in stond. Hij had nog geen boodschappen of zo gedaan dus echt veel in huis had hij nog niet.