De man nipte van de warme koffie die hem zonet was gebracht. De rook die er af kwam zei hem al dat de koffie nog te warm was maar hij luisterde er niet naar. Hij maakte zelf wel uit of dat de koffie te warm was of niet. Uiteindelijk was die dan toch te warm geweest. De tas zette hij dan ook weer neer op het daar bijhorende bordje voor dat hij zijn aandacht weer richten op het boek dat voor hem open lag. Alles was erin stond was door hem zelf geschreven en de plaatjes zelf getekend. Natuurlijk was hij zich ervan bewust dat er tegenwoordig iets bestond als het internet, en laptops, hij had er zelf thuis ook één maar hij hield ervan om alles neer te schrijven. Zeker alles wat er in dit boek stond. Hier en daar staken er wel papieren tussen met inkt op, maar dat was enkel voor de zaken die dat hij vond op het internet en dat hij laten nog aan zijn boek wou toevoegen. Alles wat in het grote boek stond ging over vampiers. De wezens van de nacht maar hij was er nog niet uit of die wezens echt enkel maar s’avonds rond konden lopen. Iedereen zei hem van wel maar vervolgens lachte ze hem haast altijd uit. Er waren nog steeds genoeg mensen die niet geloofde in het bestaan van vampiers, maar technisch gezien bestonden ze. Vroeger dacht men namelijk dat mensen die last hadden van een harde zonneallergie, dat dat de mensen waren die vampiers waren. Ze werden altijd vermoord, net al de mensen die last hadden van veel haar. Maar dan ook echt veel haar op elk lichaamsdeel. Zei werden altijd aangezien als weerwolven. Trish had al snel geleerd dat hij niet over de wezens van de nacht mocht praten. Als dokter werd hij bezien als een slimme man, en dat was hij ook, dat was hij zeker, maar mensen vonden hem achterlijk als hij begon over zijn interesses . Hij zei dan ook maar zelden de waarheid en hield alles wat hij wist van de vampiers veel liever voor zichzelf. Met een zachte zucht sloot hij zijn boek dan maar weer terug. Zijn hand liet hij over de kaft glijden om vervolgens zijn koffie weer te pakken en er nu een grotere slok van te nemen. Nu de koffie was afgekoeld was dat geen probleem. Trish zijn ogen gleden opzij naar de deur toen die open ging en er iemand naar binnen wandelde. Voor enkele tellen hield hij zijn blik op de persoon gericht maar besloot daarna zijn aandacht weer op de koffie te richten, en het boek. Hij sloeg het maar weer open en pakte zijn pen weer vast. Ritmisch liet hij de punt op het blad tikken terwijl hij probeerde te bedenken wat hij zou kunnen noteren, helaas lieten zijn hersenen hem in de steek. Hij had geen flauw idee wat hij nog kon neerschrijven, terwijl hij er zeker van was dat er nog honderden dingen waren die hij kon noteren. Weer gleden zijn ogen even naar de persoon die binnen was gekomen maar snel wende hij zijn blik weer af voor dat de persoon in de gaten zou krijgen dat hij keek. Hij was zelf niet de persoon die van direct oogcontact hield, hij hield er zelfs niet van om aangeraakt te worden, ook al kende hij die persoon misschien. Trish was nu eenmaal een zeer gesloten persoon.
zo sep 15, 2013 12:07 am